Doctrina Primordiales

Συλλέκτης γίνομαι εικόνων του παρελθόντος

Μύστης προσπαθώ να γενώ της βαθύτερης ουσίας.

Του αρχέγονου , του σιωπηλού και αέναου σπέρματος

Που χτίζει τις γενιές μας την μία πάνω στην άλλη !

Χθές ήμουν ιδέα , σήμερα είμαι κορμί γεμάτο ιδέες 

Αύριο  θα είμαι πάλι εγώ η ιδέα στα μάτια των παιδιών μας

Που με τις δικές τους ιδέες θα με μεταφέρουν πιο πέρα

Όλο και πιο πέρα στον χρόνο τον αδίστακτο .

Το οφείλω να το κατανοήσω , για να μπορώ να το διδάξω

Να το μάθουν όπως πρέπει , με απλότητα , με σύνεση , με αγάπη

Δίχως φτιασίδια , φιλολογισμούς και διανθισμένες φιλοσοφίες

Πρέπει να το μάθουν γυμνό και ύστερα ας το ντύσουν όπως αρέσκονται.

Έτσι και αλλιώς , όταν η ώρα έρθει εκείνα να διδάξουν

Θα το γδύσουν ξανά από κάθε ένδυμα και τζιβαέρι

Γιατί μόνο έτσι γίνεται . Μόνο έτσι θα μπορούν να το διδάξουν

Μόνο έτσι θα πηγαίνουμε αντάμα όλο και πιο πέρα στον αδίστακτο χρόνο.

Σπύρος .Η. Νικολακάκης

Αθήνα 22 Μαρτίου 2012

  

Ο χορός της Άνοιξης

 Όλα ξαφνικά άδειασαν … Δρόμοι ,  μαγαζιά , καφενεία …

Επικράτησε μια κατευναστική ησυχία…Σαν μετά από μπόρα .

Σταματήσαμε όλοι να αφουγκραστούμε τη σιωπή.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλο σαν σε όνειρο.

Ένα όνειρο που ξεδιπλωνόταν αγέρωχα μέσα στα δευτερόλεπτα.

Κοιτάξαμε όλοι μαζί τον κάμπο. 

Η Άνοιξη χόρευε χαρούμενη

Στα στρατάκια  και τα χορταριασμένα αλώνια

Διαλαλώντας με χαρά την αναγέννηση.

Και ξάφνου… όλοι καταλάβαμε …

Τίποτα δεν είχε αδειάσει , ούτε οι δρόμοι , ούτε τα μαγαζιά, ούτε τα καφενεία

Ήμασταν όλοι μαζί κάπου, σε κάποιο από αυτά..

Μα για ένα ελάχιστο του χρόνου είχαμε ξεχαστεί κάπου ανάμεσα στο είμαι και δεν είμαι.

Ευτυχώς … Νιώσαμε πως και τούτη την άνοιξη  δεν πρέπει να είμαστε μόνοι !!

Σπύρος.Η.Νικολακάκης

(Από την συλλογή "Αναγέννηση"  )

Ερινύων ελεύσεως, προπομποί τα είδωλα

Τι κι αν σίγησαν οι φωνές ;
Η σιωπή είναι θαρρώ πιο θορυβώδης .
Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε και ερεβώδης .
Σαν ένα κουβάρι σκοτεινές κλωστές.

Οι πάλαι ποτέ περίοπτες φανφάρες
Κρύφτηκαν σαν τα τρομαγμένα  κοκόρια
Στα πιο κρυφά μας και στενωπά μας περιθώρια
Τρομαγμένοι τώρα πίσω από τις βαριές αμπάρες.

Είμαστε τώρα εδώ σοκαρισμένοι αρκετά
Ν' αναλογιζόμαστε ναι μεν το "φευ" των πράξεων μας
Μα άλλως δεν μπορεί ! Ο φταίχτης θα είναι ο διπλανός μας !
Που πάνω μας επάτησε , μας εξαπάτησε οικτρά και τρομερά !  

Όμως τι κι αν σπάσαμε όλους τους καθρέπτες ;
Τα είδωλα έχουν τρόπους   να φανούν.
Να μας περιγελούν , να μας χλευάζουν , να πενθούν !
Να μας κοιτούν και να φωνάζουν "νατοι οι φταίχτες" !

Σπύρος. Η. Νικολακάκης



   

Σε ένα χαμόγελο

Άφησα πάνω στο τραπέζι ένα μάτσο μανούσια.
Δεν ήθελα εγώ να σε ξυπνήσω και έτσι απλώς τα απόθεσα εκεί
Ελπίζοντας το άρωμα τους να σε  ξυπνήσει μαζί με  κάτι από τους πόθους σου...

Ελπίζοντας να θυμίσουν μέσα από τη λευκότητα τους
Κάτι από την σαγήνη του αιθέριου  θέλω σου
Κάτι από την παιδική  αμφιλύκη σου ...

Και σαν σηκωθείς να πάρεις ένα στα χέρια σου , το πιο δικό μου
Να μυρίσεις το άρωμα, που για σένα μονάχα λευτερώθηκε από το μίσχο
Και ανοίγοντας το παράθυρο να του χαμογελάσεις του κόσμου μας !!

Σπύρος .Η. Νικολακάκης