Η καλαμιά

Το ξύπνημα το πρωινό

Σε βρίσκει πάλι μοναχό

Να ψάχνεις  στην κούπα του καφέ

Το πότε & το πώς μες στον ντελβέ .

Ένα παιδί ζητά να δει

Αχ μάνα πως είναι η ζωή

Και λες «δεν ξέρω τι να πω»

«Ας του δώσω ένα ζαχαρωτό»

Ζαχαρωτό , ζαχαρωτό γλυκό

Καμωμένο  από  λωτού καρπό

Για να ξεχάσει πως πεινά

Μη δει του κόσμου τα στραβά

Τρώγεις και συ , μασάς και συ

Της λήθης γλύκα και σιωπή

Και όσα σου μαθε η ερινύα

Για  έγκλημα και τιμωρία.

Μα θα θυμάται πάντα το παιδί

Που μπούκωσες με λήθη και σιωπή

Κι όταν ξυπνήσει θα κρατεί

Στα χέρια του ατσάλινο σπαθί

Και στο τικ τακ  του ρολογιού

Κάτι θα διακρίνεις του χαμού

Και κάθε μέρα που περνά

Πόνο θα αφήνει κάθε μαχαιριά.

Απόγεμα στην ερημιά

Αχ ψυχή μου καλαμιά !

Πάψε να γέρνεις στο καιρό !

Σπάσε και δες τον ουρανό !

Σπύρος. Η. Νικολακάκης

Ντόχα – Ιούνιος 2012